12.    The Point’s Disclaimer
12.1  Traveler’s Narrative
In the Traveler’s Narrative, P. 7, Sir Abbas Effendi says: “One day they summoned him [i.e. the Primal Point] to the mosque urging and constraining him to recant, but he discoursed from the pulpit in such wise as to silence and subdue those present and to establish and strengthen his followers. It was then supposed that he claimed to be the medium of grace from His Highness the Lord of the Gate, but afterwards it became known and evident that his meaning was the Gate-hood (BÁBiyyat) of another City and the medium-ship of the graces of another person whose qualities and attributes were contained in his books and treaties.”

12.2  Nabil’s Narrativ
In the Dawn-Breakers, Nabil’s Narrative, Nabil belies Sir Abbas Effendi and says: the incident took place in the Masjid-i-Shiraz after the BÁB’s return from the Pilgrimage (P. 153).”The BÁB, as he faced the congregation, declared “the condemnation of god be upon him who regards me either as a representative of the Imam or the Gate thereof (P. 154).”

12.3  Point’s Homily of 'Light'
The incident occurred in the Masjid-i-Wakil in Shiraz after the Primal Point’s return from the pilgrimage in 1845. Alarmed at the BÁBi propaganda, subversive of the Faith, Religious authorities in Shia brought pressure to bear on the Point’s maternal uncle Sayyid Haji Mirza Ali surnamed the Khal-i-Azam to nip the Point’s activities in the bud. The Primal Point was forced to make a public denial of his claim to BÁB-hood in the mosque, which was reduced to writing exacted from him. The religious authorities were jubilant at their achievement. In the explanation of his disclaimer in his al-Sahifa-al-Rabia, chapter 1, concerning the Homily on the Light appearing below, written by him after the incident, the Primal Point states that “I intended in what I wrote naught but the prescribed BÁB-hood, an absolute expression limited by a particular matter”.

الصحیفة الرابعة
فی شرح دعائه فی زمان الغیبة
الباب الاولی
بسم الله الرحمن الرحیم
فی خطبة الانوار

الحمدالله الذی شهد بذاته لذاته ان لا اله هو الذی قد علا بعلو نفیه علی کلشئ و استتر من علو ظهره عن کلشئ الذی کان لم یزل کان بلا ذکر شیئ و الا بمثل ماکان لم بک معه ذکر شیئ اله فرد قیوم الذی قد جعل العلم وصف عباده والقدرة شأن اولیائه و هوالاول بلا علم شیئ والاخر بلا ذکر شیئ والظاهر بلا خلق شیئ والباطن بلا حکم شیئ ان قلت انه هو هو تکذبنی الابداع واهلها بانه لا یعرف بغیره و لایوصف بخلقه وان قلت انت انت تحجدتی الاختراع و مایقابلها بانه لا ینعت بالمعروفیته و لایشاربا بالغیبوبیه فسبحانه تعالی قد دل ذاتیته بذاتیته و یثبت ازلیته بانیته و سدعن نفسه لخلقه بیفسه و حجب بکینونیته لعباد بکینونیته من قال هو هو قد دل الها ? والواد بالامضاء لها و هی ؟ بالقطع الکبری والمتیع العظمی وان قال هو هو ولا العلم اعلم شأنه قد اشرک بربه بعدالعلم بانقطاعه بانقظاعه عنه فای شرک اعظم من کلمته هو و ای ذنب تعدل حکم الوجود بعد المفقود فسبحانه سبحانه ما اصفه و لا اشکره و ما اعرفه و لا احمده و ان کان قولی بعد النفی یثبت شأن النعت ولکن لا وعزة من لا سبیل له بشئ ما قصدت فی النفی الا النفی و لا فی الذکر الالعجز فسبحانه سبحانه ما اعظم جرئتی فی تلقاء جماله و اعظم عصیانی فی مقابله جلاله فزعمی بالقطع اقدسه عن وصف ما سواه و هذا نعت منی لجلاله و بعلمی بالمنع انهه عن نعت ما سواه و هذا نعت منی لکماله فسبحانه الله من هذا السبیل ان قلت طوبی لی اشرکت وان قلت الویل لی اکفرت قلم ادریای ذکر اعترف بعجزی و بای لسان اقر بذنبی فسبحان الله الوتر الاحد ان قغرق نفسی فی بحر الثناء و لو کان عنده شرک لاحب الی فؤادی من ان اسکت و اغرق فی بحر البعد لا و عزته وان حرقت فؤادی من سطوة شرکی لعزته ولکن اخذ حظی من ثناء کبریائه و لکنت راضیا بحرقته فؤادی من جرئتی علیه لا و عظمته انی الا علم لا سبیل الیه الا بالعجز و لا بالثناء و لا بالمنع و لا بالبها و لا بالقطع و لا بالنشاء و لا یحرف الهاء و لا بالقرار عن الواو فسبحانه ما ابدعتی اعجوبته و ما الهمنی ممنوعته مرة تجذبنی الی افق العماء و مرة یهلکنی و نار الا عما قلم ادرای شیئ طلبت من انت اراد دمی امراتی اردتک ان اقرب نفسی الیک فتعهدنی و ان قررت مب سطوتک فتزجرئی قلم ادریای صراط انت نقیم فادعوک و لم ادریای لسان اجترع علیک و اشکوا الیک لا و عزتک لا افر من قربک وان انت بتعدنی لا و حضرتک لا اخاف من قهرک وان انت تحرقنی لا وقدرتک لا رجائی الی عیرک و ان تجعلنی محتاجا الیه فسبحان الله من امره فما رایت اصبر منه فی نفسی و الا العلی منه دلطانا فی فؤادی فان اغر بمثل حالقا لصبیان یجعل سکرافی فمی ثم یسکنن من یکائی ثم یجعل عند ؟دی رحمته فی فمی لیرقدن لا و عزتک ما انا محبوب من فعلک و لا اشقل ؟ الشئون من نفسک فلم ادرای شیئ اردت منی فهل ترید ان نقیض روحی او ان تسّر سری فانا کنت فی بیتی وحده و لم یطلع احد بشأنی انت قد اخرجت بعض العباد من مساکنهم و انت قد انزلهم علیّ و الهمتی بعد ذلک حکم دعوتک و اکرمتنی حجتک فلما بالغت حکمک اخذت من قلوب قلمطلعین بامرک عبدک و تسلیمک بحیث لاینکرنی من هذه الجماعنه النازلة بی احد ثم قد ارفعتهم الی ساکنهم و ما عاملت بی بعد ذلک قد شرفتنی بالخروج الی بیتک الحرام و نلغت حکمی بایدی ملائکتک فی الارض کل شطر حتی قد بلغ امری الی المشرق والمغرب و ما بینهما فلما نضجت بنیته العباد علمت کل نفس حکم الفؤاد ارجعتنی من بیتک الحرام و فی مقارننه ذلک الحال قد اردت الفتنه للبلاد و من علیها حتی قد نزل بی و بالمصطفین ادبارالمغرضین و اوردتنی علی منتهی الذل بمحضر الظالمین و الهمتنی کلمة النفی بعد الاثبات لیاء من نفسی من موارد الهلکات الیس کل ذلک من فعلک یا ذالجلال و الاکرام وانک یا الهی ارفعتنی فی بدء الامر و بایّ شئ وضعتنی ثم بعد ذلک قد نزلت کلمته الانکار فی قلوب الشیاطین حتی اخذ و ماکتبواواتب ماقصدت فیماکتبت الاّ بابیته المنصوص و انها کلمته مطلقه تقید بالخصوص فبعزتک مامکروا فی حکمی بل کنت اسرع مکرا فی حقهم و ان کنت تنبتهم بمثل الاولین فما عادونی و لکن کل مانزل بی من المصائب لم ؟ الا من عندک لانک و تقدر علی تبدیلها و تصرفها علی احسن ما یکون فی الامضاء ولوانی صبرت بالذّل لکنت اصبر منی بعددالعلم والقدرة ولکن انت تعلم یا الهی بانی ما احب مواقع الخلاف و انی لا علم صبرک فی حق المقربین و لکنی لا اقدر بسنتک فی حقهم وانی لا استحیی منک ان تقدر بالاظهار من دون الخلاف فابدء بها و الا فاختم و لوان کلامی یشبهه بایات المجترحین و لکتک تعلم سری بان من سکر عطایاک و خمرا متناک انا جیک بتلک الدلالات و هی ان لم تعدل الثناء ولکن لم تخرج من حکم البدآ و فسبحانک احمدک بالباساء و الضرآء حمد اشعشط نیامتلامعا متقد سایتقدیس ازلیتک و وحدانیتک و استعین بک فیما اردت فی ذلک الکتاب بحولک و قوتک انک المنان الحمید و اشهدک قبل اظهار ما فی الکیان بما تحب و ترضی انک خیر شهید و کفی بک علیّ شهیدا اشهد ان لا اله الا الله وحده لا شریک له و اشهد انّ محمداً عبدک المتفرد عن اشبه و رسولک المتعالی عن المثل قد بلغ ماتجلیت له من معرفتک ونصح فی امته و ما الهمت لمفی سبیل محبتک فاجزه اللهم من عندک کما هو اهله و اشهد لاوصیاء محمد حبیبک ما اردت فی حقهم و مددت علیهم بفضل نفسک فی کل شأن وعددت علیهم حروف توحیدک انک انت العزیز الحکیم واشهد لشیعتهم ما قد احاط علمک فی الابداع و سرّک فی الاختراع و لکل حق بالصواب و لکل باطل بالانکار و کفی بک شاهدا و خبیرا فیا ایها الناظر الی ذلک الکتاب فایاک ایاک اذا ؟ الطیور بالالحان والنفوس بالاعیان والعقول بالاکران والافئده بالبیان ان تنظر الی ماهیتک و علیک ان تنظر الی الفؤاد و حکمه فانا لله و انّا لای ربنا لمنقلبون و لمثل ذلک فلیعمل العاملون.

What the Primal Point had meant by his verbal and written denial, as the text shows, was that he was not a Gate (BÁB), or strictly speaking, a special vicegerent, to the Hidden Twelfth Imam, like the Four Original Gates or Special Vicegerents, who served as a connection between the Twelfth Imam and men before his disappearance.
The Primal Point, as the Persian Bayan clearly proves, was the Gate of God (BÁBullah), a major manifestation, bringer of a new Revelation.

The BÁB-hood disclaimed by him, according to his written explanatory, is to be construed in its absolute sense: The Primal Point was not the gate (BÁB) in the traditional sense of the word, exactly in the same sense as were the four original gates (BÁBs) who served as a link between the twelfth Imam and his fold during the period of the Minor Occultation; he was not a BÁB (Gate) leading to the Twelfth Absent Imam. At the time the Primal Point had not yet disclosed his station. His concept of the BÁB-hood was not in its Shia connotation (See the 4th instalment, the BÁB-hood of the Primal Point).

Sir Abbas Effendi’s statement, intended to prop up Mirza Husayn Ali’s pretensions, is devoid of historical foundation.

12.4  Browne’s conception of BÁB-hood
The Primal Point, the grantor, ranked before his grantees, the two Initiatory gates of god and its Returns, the eighteen Letters of the Living. In His First Book the Primal Point made known that he was the Gate of God, by intimation and implication, in the Persian Bayan he states in unmistakable tune that he was the Gate of God.

The Shiites expect that when the twelfth Imam, who disappeared from the sight of men then a thousand years previously, comes forth from his mysterious retreat in the fullness of time they shall se in bodily form the very twelfth Imam.
This imaginary absentee they identify with the Mahdi and the Qaim.
Putting himself in line with the tradition of Islam the Primal Point claimed to be the Mahdi and the Qaim, which titles are inherent in his claim to be the Point.
The twelfth Imam returned as one of the Letters of the Living of the Primal Point (infra).
In the First Book Shaykh Al-Ahsai and Sayyid Kazim of Rasht bear the appellation of “Initiatory Gate of God’ (BÁB-allah-al-Muqaddam). New History, appendix III, Subh-i-Azal’s Narrative, P. 395.

In his written explanation of his disclaimer in Shiraz in 1845, the Primal Point stated that he had meant by his verbal and written denial was that he was not a BÁB (Gate) in the traditional sense of the word, namely he was not a Gate (BÁB) and Special vicegerent of Hidden Imam as the four gates (BÁBs), who had already returned as the Point’s Letters of the Living in 1844. The Primal Point was the Gate of God, a major manifestation, bringer of a New Revelation.
It will thus be seen that the Point’s conception of BÁB-hood, Qaim-hood and Mahdi-hood is altogether different from that of the Shiites.

Dr. Browne had full access to the Persian Bayan. He misconceived the Point’s conception of BÁB-hood. Evidently he misunderstood Subh-i-Azal, relied on Mirza Jani’s statement on the BÁBi doctrine, though he had found the solution to the meaning of the term BÁB, and arrived at the wrong conclusion that Shaykh Ahmad al-Ahsai, Sayyid Kazim of Rasht, Sayyid Ali Muhammad the BÁB and Mulla Husayn were the return of the four original gates. Traverler’s Narrative, note D, PP. 226-234. Mirza Jani’s History, appendix III, New History, PP. 335-336.

This misconception to Browne maintained in his appraisal of the document attributed to the Primal Point and assumed that it consists of a complete recantation and renunciation of any superhuman claim.

In the Persian Bayan, Wáhid VIII, BÁB 12, the Primal Point refers to those of the Shaykh-al-Islam in Tabriz in which he got the bastinado as the place of the Blow, and prescribes rites to be observed by the BÁBis on pilgrimage thereto. In his Narrative, appendix III, P. 403, New History, Subh-i-Azal alludes to the place of the Blow. Dr. Browne’s rendering is obscure.

---

Please select one of the following:
to view the next section on this topic,
to view the next section on this topic,
to return to the main page, or
to close this window.

---